Fragmenten
Jimmy bracht uiteindelijk maar liefst twee weken door op de ranch van zijn oom, waardoor hij weer enigszins op krachten kwam. Zijn oom bleek een stevige drinker te zijn, die verontrustende hoeveelheden whisky naar binnen goot en leek te lijden aan een delirium tremens, iets wat bij hem weinig verbazing wekte…
Hoewel Jimmy na twee weken bij zijn oom te hebben doorgebracht nog altijd niet klaar was met het trainen van Big Giant Gary, was hij er eindelijk in geslaagd het bizar grote beest rijklaar te krijgen. Aan weerszijden van Jimmy’s mustang, Wild Gary, hingen nu twee oude zadeltassen van zijn oom, waarin Jimmy diens vrijwel complete wapenarsenaal vervoerde: twee shotguns en drie Colt Peacemakers, samen met genoeg munitie om een complete divisie van de cavalerie in de lucht te doen vliegen. Ditmaal waren de rollen omgedraaid: zijn mustang voerde hij nu mee aan een lasso, terwijl hij zelf drie meter boven de grond op de rug van Big Giant Gary zat. Zo zou hij de koude winter van Missouri trotseren, op weg naar Devil’s Backbone.
Pas na een paar mijl kreeg Jimmy in de gaten dat de hond van Mad Dog Daniels hem en zijn
span gevolgd was. Hij kon het beest geen ongelijk geven. De avonden erop kreeg het
uitgehongerde dier steevast de overschotjes van Jimmy’s maaltijd toegeworpen. Langzaam
sterkte het arme dier wat aan. Het was een Amerikaanse Coonhound, die volgens zijn oom een verdwaalde speurhond van een politiekorps uit Illinois zou zijn. Mad Dog had per brief aan dat korps laten weten dat hij op de hond zou passen totdat ze hem zouden komen ophalen, maar vervolgens had niemand zich gemeld. Van de weeromstuit was Jimmy ermee begonnen om de schichtige, door zijn oom zo verwaarloosde hond af te richten en hem te leren geuren te herkennen. Want het bloed kroop nu eenmaal waar het niet gaan kon, en een getrainde speurhond kwam vroeg of laat altijd van pas.
Hoewel Jimmy na twee weken bij zijn oom te hebben doorgebracht nog altijd niet klaar was met het trainen van Big Giant Gary, was hij er eindelijk in geslaagd het bizar grote beest rijklaar te krijgen. Aan weerszijden van Jimmy’s mustang, Wild Gary, hingen nu twee oude zadeltassen van zijn oom, waarin Jimmy diens vrijwel complete wapenarsenaal vervoerde: twee shotguns en drie Colt Peacemakers, samen met genoeg munitie om een complete divisie van de cavalerie in de lucht te doen vliegen. Ditmaal waren de rollen omgedraaid: zijn mustang voerde hij nu mee aan een lasso, terwijl hij zelf drie meter boven de grond op de rug van Big Giant Gary zat. Zo zou hij de koude winter van Missouri trotseren, op weg naar Devil’s Backbone.
Pas na een paar mijl kreeg Jimmy in de gaten dat de hond van Mad Dog Daniels hem en zijn
span gevolgd was. Hij kon het beest geen ongelijk geven. De avonden erop kreeg het
uitgehongerde dier steevast de overschotjes van Jimmy’s maaltijd toegeworpen. Langzaam
sterkte het arme dier wat aan. Het was een Amerikaanse Coonhound, die volgens zijn oom een verdwaalde speurhond van een politiekorps uit Illinois zou zijn. Mad Dog had per brief aan dat korps laten weten dat hij op de hond zou passen totdat ze hem zouden komen ophalen, maar vervolgens had niemand zich gemeld. Van de weeromstuit was Jimmy ermee begonnen om de schichtige, door zijn oom zo verwaarloosde hond af te richten en hem te leren geuren te herkennen. Want het bloed kroop nu eenmaal waar het niet gaan kon, en een getrainde speurhond kwam vroeg of laat altijd van pas.
Zeg, jij hoge pief, waarom reis jij niet gewoon eerste klas, zoals je soortgenoten?’ riep de kerel boven het geraas van de trein uit. Om zijn nek bungelde een opvallende ketting met een hangertje van een hagedis eraan ‘Wat heb jij hier te zoeken? Ben je soms levensmoe?’
Joe glimlachte minzaam. ‘En jouw naam is?!’
‘De mensen noemen me Lightning,’ riep de pokdalige luid.
‘Luister, Lightning,’ riep Joe, ‘ik zit hier omdat ik mijn paard niet uit het oog wil verliezen. Zodat me niet hetzelfde overkomt als toen ik een tijdje terug in Fort Smith was.’ Hij voelde de blikken van de andere reizigers op zich rusten. ‘Ik zat daar in de saloon, dronk een goed glas whisky en speelde Texas hold ’em met een paar achterlijke rednecks.’
‘Nou en?’ schreeuwde de kerel met het mes. Hij richtte de punt ervan onverwachts op Joe. ‘Wat maakt mij dat nou weer uit?’
‘Toen ik laat op de avond naar buiten ging om naar mijn hotel te rijden, kwam ik erachter dat
mijn paard gestolen was. En je wil echt niet weten wat er toen gebeurde.’
De man met het mes krabde aan zijn gezicht. Vanuit een ooghoek zag Joe dat sommige van de landlopers elkaar aanstootten en elkaar vragend aankeken. Een paar seconden lang werd er niets gezegd.
‘Zeg, paardmans, waarom vertel je ons niet wat er toen gebeurde?’ riep de pokdalige toen. ‘Of ben je misschien niet zo’n held als je jezelf voordoet?’
‘Ja,’ mengde een andere kerel zich in het gesprek, ‘vertel op, wat gebeurde er toen je paard was gestolen?’
Joe haalde zijn schouders op, pakte een verse sigaar uit zijn vestzak, stak die tussen zijn lippen en stak hem aan. Hij blies een grote rookwolk uit. ‘Toen moest ik dus helemaal teruglopen naar mijn hotel.’
Een seconde later steeg er een rochelend en kuchend gelach op uit de voortrazende wagon.
Joe wist dat het ijs nu gebroken was.
Joe glimlachte minzaam. ‘En jouw naam is?!’
‘De mensen noemen me Lightning,’ riep de pokdalige luid.
‘Luister, Lightning,’ riep Joe, ‘ik zit hier omdat ik mijn paard niet uit het oog wil verliezen. Zodat me niet hetzelfde overkomt als toen ik een tijdje terug in Fort Smith was.’ Hij voelde de blikken van de andere reizigers op zich rusten. ‘Ik zat daar in de saloon, dronk een goed glas whisky en speelde Texas hold ’em met een paar achterlijke rednecks.’
‘Nou en?’ schreeuwde de kerel met het mes. Hij richtte de punt ervan onverwachts op Joe. ‘Wat maakt mij dat nou weer uit?’
‘Toen ik laat op de avond naar buiten ging om naar mijn hotel te rijden, kwam ik erachter dat
mijn paard gestolen was. En je wil echt niet weten wat er toen gebeurde.’
De man met het mes krabde aan zijn gezicht. Vanuit een ooghoek zag Joe dat sommige van de landlopers elkaar aanstootten en elkaar vragend aankeken. Een paar seconden lang werd er niets gezegd.
‘Zeg, paardmans, waarom vertel je ons niet wat er toen gebeurde?’ riep de pokdalige toen. ‘Of ben je misschien niet zo’n held als je jezelf voordoet?’
‘Ja,’ mengde een andere kerel zich in het gesprek, ‘vertel op, wat gebeurde er toen je paard was gestolen?’
Joe haalde zijn schouders op, pakte een verse sigaar uit zijn vestzak, stak die tussen zijn lippen en stak hem aan. Hij blies een grote rookwolk uit. ‘Toen moest ik dus helemaal teruglopen naar mijn hotel.’
Een seconde later steeg er een rochelend en kuchend gelach op uit de voortrazende wagon.
Joe wist dat het ijs nu gebroken was.
Ik heb dit boek in vrijwel één adem uitgelezen. De auteur neemt je mee naar de authentieke sfeer van het late Wilde Westen. Hoofdpersonage Jimmy laat je gaande weg zien dat kiezen voor je eigen levenspad dé weg is om het leven maximaal te beleven. Ik heb dit spannende boek met veel plezier gelezen en beveel het van harte aan.
Hans van der Mey
‘Undercoveroperatie dekt de lading nog beter. Afijn. Laten we nog eenmaal samenvatten wat we willen gaan doen. Op de eerste plaats is het zaak dat de Lost Three de bende infiltreren. Ze dienen zo onopvallend mogelijk op te gaan in de rest van de groep. Een van hen moet zorgen dat hij de taak krijgt om de elanden te verzorgen. Vervolgens is het specifiek aan John Wesley Hardin de taak om een vertrouwensband op te bouwen met de leider van het gezelschap. De rest verspreidt een roddel onder de bendeleden. Een roddel over een heel grote geldtransactie in St. Louis, zodat de Ghostrider getriggerd raakt. En dan… lokken we ze in de val. We gaan in een hinderlaag liggen en schakelen die ellendelingen voor eens en altijd uit. We laten ze die trein overvallen en de buit meenemen. Maar we wachten ze op en ze zullen geen kant meer op kunnen met hun fucking elanden…’
‘Wat kunnen die elanden er nou weer aan doen?’ vroeg Trapper Bill.
‘Dat interesseert me geen zak,’ antwoordde Earl beheerst. ‘We pakken die Moose Gang op.
Dood of levend.’
‘Hoho, en onze infiltranten dan?’ vroeg Joe met een geschokte uitdrukking op zijn gezicht. ‘We
kunnen het toch niet maken om…’
‘Hoezo niet?’ onderbrak Earl. ‘Die Lost Three zijn niet meer dan levende doden. Ze waren al
veroordeeld tot de strop. Of ze nou omkomen door aan een koord te bungelen of door onze
kogels…’
‘Ik vind dat niet echt ethisch,’ drong Joe aan. ‘De afspraak is dat ze in ruil voor hun hulp in leven zullen blijven.’
‘Pech gehad,’ grijnsde Earl. ‘Dan hadden ze maar niet zo goedgelovig moeten zijn.’
‘Onze kogels lijken me een stuk efficiënter,’ voegde Trapper Bill daaraan toe. ‘Kom op Joe, dit is geen kleuterschool. Dit is het fucking Wilde Westen man.’
‘Wat kunnen die elanden er nou weer aan doen?’ vroeg Trapper Bill.
‘Dat interesseert me geen zak,’ antwoordde Earl beheerst. ‘We pakken die Moose Gang op.
Dood of levend.’
‘Hoho, en onze infiltranten dan?’ vroeg Joe met een geschokte uitdrukking op zijn gezicht. ‘We
kunnen het toch niet maken om…’
‘Hoezo niet?’ onderbrak Earl. ‘Die Lost Three zijn niet meer dan levende doden. Ze waren al
veroordeeld tot de strop. Of ze nou omkomen door aan een koord te bungelen of door onze
kogels…’
‘Ik vind dat niet echt ethisch,’ drong Joe aan. ‘De afspraak is dat ze in ruil voor hun hulp in leven zullen blijven.’
‘Pech gehad,’ grijnsde Earl. ‘Dan hadden ze maar niet zo goedgelovig moeten zijn.’
‘Onze kogels lijken me een stuk efficiënter,’ voegde Trapper Bill daaraan toe. ‘Kom op Joe, dit is geen kleuterschool. Dit is het fucking Wilde Westen man.’
Boek bestellen
Fijn dat u het boek gaat bestellen. Klik op de onderstaande button voor alle bestelinformatie.
